O ogromnej miłości, poświęceniu i determinacji. O tym jak łatwo kogoś skrzywdzić, oceniając tylko po wycinkach z gazet, gdzie jest tylko sucha treść.
Nie można ocenić kogoś po wzmiance w gazecie. Nie można, nie poznając tej osoby, jej historii, która bardzo często ma drugie dno.
To nie jest lekki, rozrywkowy film a mocny społeczny dramat.
Oprócz miłości i poświęcenia porusza bardzo ważny temat ostracyzmu, na który bardzo częsta skazana jest osoba po odbyciu więziennej kary. Niby odpokutowała, niby powinno być już życie na „czysto”, Ale to tylko niby. Ta historia pokazuje, że tak nie jest. Myślę, że ludzi myślących skłoni do refleksji. Mnie skłonił. I nie raz, nie dwa był moment, ze w gardle miałam gule a w oczach łzy.
Wzruszała mnie ta historia. A Sandra pokazała, że jest nie tylko ładną buźką. Potrafi świetnie grać postacie dramatyczne. Czytałam komentarze, że „brzydka” A czy ktoś po odsiedzeniu 20 lat w więzieniu jest piękny, zadbany, szczęśliwy? To było by nienaturalne.
Sandra wg mnie doskonale wczuła się w postać byłej więźniarki z brzemieniem strasznej tajemnicy.
Polecam.